eISSN: 1897-4252
ISSN: 1731-5530
Kardiochirurgia i Torakochirurgia Polska/Polish Journal of Thoracic and Cardiovascular Surgery
Current issue Archive Manuscripts accepted About the journal Supplements Editorial board Reviewers Abstracting and indexing Contact Instructions for authors Publication charge Ethical standards and procedures
Editorial System
Submit your Manuscript
SCImago Journal & Country Rank
3/2012
vol. 9
 
Share:
Share:
abstract:

HISTORIA KARDIO- I TORAKOCHIRURGII
Polski wkład w poznanie patofizjologii i anatomii tetralogii Fallota – praca Oskara Widmanna z 1881 roku

Ireneusz Haponiuk
,
Janusz H. Skalski
,
Katarzyna Gierat-Haponiuk

Kardiochirurgia i Torakochirurgia Polska 2012; 3: 391–393
Online publish date: 2012/10/01
View full text Get citation
 
PlumX metrics:
Wrodzona wada serca określana powszechnie znanym terminem tetralogii Fallota była przedmiotem zainteresowania wielu badaczy, swą eponimiczną nazwę zawdzięcza zaś upowszechnieniu przez Maude Abbott nazwiska Étienne-Louisa Artura Fallota, autora publikacji w „Marseille Médical” w roku 1888 [1]. Zarówno przed Fallotem, jak i po jego publikacji powstawało wiele wartościowych prac na temat tetralogii, z których wiele mogłoby być źródłem nazwy dla przedmiotowej wady serca. W grupie badaczy i zbiorze opublikowanych współcześnie Fallotowi prac znajduje się także publikacja polskiego lekarza Oskara Widmanna, która poza tym, że opisuje wadę, o 7 lat wyprzedzając Fallota, stanowi najprawdopodobniej pierwszy w światowej literaturze naukowy opis innej wady towarzyszącej tetralogii – dwujamowej prawej komory. Pragniemy przybliżyć sylwetkę wybitnego polskiego lekarza, profesora medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego i Lwowskiego, który w roku 1881 wydał swoją najcenniejszą pracę Przypadek zwężenia tętnicy płucnej [2] (ryc. 1.). Znajomość sylwetki i historycznego dorobku Oskara Widmanna wydaje się cenna szczególnie w jego ojczyźnie, gdzie współcześnie epidemiologia, diagnostyka i leczenie tetralogii Fallota w ocenie wyników wczesnych, jak również odległych nie odbiega od najlepszych danych światowych.

Podążając zatem zgodnie z chronologią, wrodzona wada serca określana jako zespół Fallota (1850–1911) była przedmiotem zainteresowania E. Sandiforda z Lejdy i E. Gintraca (1791–1877), którzy przed Fallotem dokonali wcześniejszego opisania rzeczonej patologii. Mimo że znacznie wyprzedzili w tym względzie Fallota, na trwale zwyczajowo wiązanego z „zespołem” (tetralogią), także nie pośród nich należy doszukiwać się autora pierwszego opisu. Podaje się bowiem, że pierwszym był Nicolaus Steno (v. Niels Stensen – 1638–1686), który w 1671 r. opisywał swoje spostrzeżenie podobnej wady, co ciekawe – u noworodka obciążonego ponadto ektopią serca, czyli wytrzewieniem poza obręb klatki piersiowej (z rozszczepem mostka). Jeszcze dwaj inni wielcy badacze wpisali się pośrednio w historię odkrycia „zespołu Fallota”, starając się powiązać przyczynowo ubytek międzykomorowy ze zwężeniem tętnicy płucnej. Byli to John William Hunter (1728–1793), który w 1783 r. pierwszy starał się wyjaśnić związek między zwężeniem tętnicy płucnej a obecnością ubytku w przegrodzie międzykomorowej serca – uważał mianowicie zwężenie tętnicy płucnej za pierwotne, natomiast ubytek za następstwo tej wady;...


View full text...
Quick links
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.