Niska ekspozycja na słońce stanowi czynnik ryzyka rozwoju choroby Leśniowskiego – Crohna

Niepodważalną rolę odgrywa tutaj czynnik środowiskowy. Jednakże udział promieniowania słonecznego nie jest w tym aspekcie dotychczas szeroko badany. Badanie to zostało przeprowadzone we Francji. Miało ono charakter retrospektywny. Na podstawie bazy danych narodowego ubezpieczenia zdrowotnego, określono liczbę pacjentów, u których stwierdzono jedną z dwóch nieswoistych chorób zapalnych jelit w latach 2000 – 2002. Wielkość promieniowania słonecznego badana była za pomocą europejskiej satelity Meteosat. Okazało się, że w rejonach o niskim nasłonecznieniu, zapadalność na chorobę Leśniowskiego Crohna jest wyższa w porównaniu z rejonami o wysokim nasłonecznieniu. Co ciekawe, takiej zależności nie stwierdzono w przypadku colitis ulcerosa.
Wywołało to, interesującą dyskusję autorów artykułu. Podkreślają oni, iż czynnik nasłonecznienia stanowi tylko jeden z elementów wśród czynników środowiskowych mających udział w etiopatogenezie choroby Leśniowskiego – Crohna. Analizując wpływ promieniowania słonecznego na wzrost zapadalności na tę chorobę, autorzy wysuwają hipotezę, iż kluczową rolę może odgrywać tutaj witamina D. Stężenie tej witaminy jest zdecydowanie niższe w rejonach o niższym nasłonecznieniu. Witamina D w organizmie człowieka jest odpowiedzialna między innymi za inicjację odpowiedzi immunologicznej, za produkcję czynników odpowiedzialnych za eliminację wirusów czy bakterii, włączając tu Mycobacteria. Niskie stężenie tej witaminy sprzyja szybszemu różnicowaniu się limfocytów T w kierunku fenotypu Th1/Th17 – bardzo charakterystycznego dla choroby Leśniowskiego Crohna. Autorzy artykułu spekulują, iż być może należałoby na terenach o niskim nasłonecznieniu zalecać suplementację tejże witaminy.
W podsumowaniu zaznaczyć należy, iż badań w tym zakresie jest jeszcze niewiele. Konieczna jest więc ich kontynuacja przede wszystkim w postaci badań wieloośrodkowych, randomizowanych.