Nowości w rozpoznawaniu infekcji Clostridium difficile
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 13.01.2014
Źródło: Eckert C, Jones G, Barbut F. Diagnosis of Clostridium Difficile Infection. The Molecular Approach. Future Microbiology 2013; 8(12):1587-1598.
Na łamach Future Microbiology ukazał się artykuł przedstawiający postępy w metodach rozpoznawania infekcji Clostridium difficile, bakterii wzrastającej w środowisku beztlenowym, wywołującej m.in. rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
Na łamach Future Microbiology ukazał się artykuł przedstawiający postępy w metodach rozpoznawania infekcji Clostridium difficile, bakterii wzrastającej w środowisku beztlenowym, wywołującej m.in. rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Główną rolę w rozwinięciu zakażenia C. difficile odgrywają antybiotykoterapia i stosowanie leków zmniejszających kwaśność soku żołądkowego. Odporność C. difficile na wiele środków dezynfekujących sprzyja jej zakaźności się w środowisku szpitalnym. Dla rozpoznania zakażenia C. difficile potrzebne jest aktualnie stwierdzenie objawów zakażenia oraz udowodnienie obecności produkującej toksyny C. difficile w przewodzie pokarmowym pacjenta. Prawdopodobieństwo trafnej identyfikacji zakażenia C. difficile zwiększa stosowanie algorytmów postępowania, w tym analizowanie próbek stolca w przypadku biegunki, która rozpoczęła się w 3. dobie hospitalizacji. Po zastosowaniu leczenia, które przyniosło ustąpienie objawów, nie zaleca się ponownego testowania w kierunku C. difficile.
Za podstawowe dla rozpoznawania infekcji C. difficile referencyjne metody analizy stolca uznaje się: identyfikację toksyn (CTA, cytotoxic assay) i posiew wykrywający produkującą toksyny C. difficile. Metoda CTA jest czasochłonna, wymaga hodowli tkankowych i zakłada przeprowadzenie testu potwierdzenia w przypadku uzyskania wstępnego wyniku dodatniego. Z kolei wykonanie posiewu zajmuje od 2 do 5 dni. Alternatywnymi metodami analizy stolca są:
- identyfikacja dehydrogenazy glutaminianowej metodą immunoenzymatyczną (czułość 89%, niska swoistość)
- identyfikacja toksyn A i B (czułość 33-82%)
- metoda łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR, polymerase chain reaction) (czułość 90%).
Metoda PCR umożliwia szybsze uzyskanie wyników, ale jest też bardziej kosztowna. Identyfikuje ona bakterie nawet jeśli nie produkują one toksyn. Z tego względu trwa dyskusja na temat możliwości objawowego zakażenia C. difficile bez produkcji toksyn. Stosowanie PCR może się wiązać ze spadkiem częstości zakażeń wewnątrzszpitalnych w porównaniu z klasycznymi algorytmami diagnostycznymi. Choć jest wiadome, że w najbliższym czasie rola PCR w rozpoznawaniu zakażenia C. difficile wzrośnie, opinie towarzystw naukowych dotyczące optymalnego nowego algorytmu diagnostycznego są rozbieżne.
Za podstawowe dla rozpoznawania infekcji C. difficile referencyjne metody analizy stolca uznaje się: identyfikację toksyn (CTA, cytotoxic assay) i posiew wykrywający produkującą toksyny C. difficile. Metoda CTA jest czasochłonna, wymaga hodowli tkankowych i zakłada przeprowadzenie testu potwierdzenia w przypadku uzyskania wstępnego wyniku dodatniego. Z kolei wykonanie posiewu zajmuje od 2 do 5 dni. Alternatywnymi metodami analizy stolca są:
- identyfikacja dehydrogenazy glutaminianowej metodą immunoenzymatyczną (czułość 89%, niska swoistość)
- identyfikacja toksyn A i B (czułość 33-82%)
- metoda łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR, polymerase chain reaction) (czułość 90%).
Metoda PCR umożliwia szybsze uzyskanie wyników, ale jest też bardziej kosztowna. Identyfikuje ona bakterie nawet jeśli nie produkują one toksyn. Z tego względu trwa dyskusja na temat możliwości objawowego zakażenia C. difficile bez produkcji toksyn. Stosowanie PCR może się wiązać ze spadkiem częstości zakażeń wewnątrzszpitalnych w porównaniu z klasycznymi algorytmami diagnostycznymi. Choć jest wiadome, że w najbliższym czasie rola PCR w rozpoznawaniu zakażenia C. difficile wzrośnie, opinie towarzystw naukowych dotyczące optymalnego nowego algorytmu diagnostycznego są rozbieżne.
Przegląd Gastroenterologiczny
