Temsirolimus i bewacyzumabu w guzach neuroendokrynnych trzustki
Autor: Małgosia Michalak
Data: 27.05.2015
Źródło: Hobday TJ et al. „Multicenter Phase II Trial of Temsirolimus and Bevacizumab in Pancreatic Neuroendocrine Tumors” J Clin Oncol 33:1551-1556.
Neuroendokrynne guzy trzustki (PNETs – pancreatic neuroendocrine tumors) to rzadkie, wolno postępujące nowotwory. Badania wykorzystujące inhibitor celu rapamycyny u ssaków (mTOR – mammalian target of rapamycin) – ewerolimus oraz inhibitor wielu kinaz tyrozynowych – sunitynib wykazały korzystny wpływ w zakresie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival).
Przedkliniczne badania wykorzystujące równoczesne podawanie inhibitora mTOR – temsirolimusu oraz przeciwciała monoklonalnego przeciwko VEGF (vascular endothelial growth factor) – bewacyzumabu wykazały większy efekt przeciwnowotworowy w modelu raka trzustki niż stosowanie każdego z tych leków samodzielnie. W założeniu połączenie tych leków wpływa zarówno na mikrośrodowisko guza, jak i jego endotelium. W badaniu przeprowadzonym przez Mayo Clinic Phase II Consortium wykazano, że podawanie obu leków w dawkach stosowanych w monoterapii jest dobrze tolerowane. Prezentowane badanie ma ocenić skuteczność takiego połączenia leków.
Do badania kwalifikowano chorych na miejscowo zaawansowany lub przerzutowy PNET w dobrym stanie ogólnym i ze stwierdzona progresją wg kryteriów RECIST 1.1 w ciągu 7 miesięcy przed kwalifikacją. Dopuszczono dwa wcześniejsze cykle leczenia obejmujące chemioterapię, leczenie interferonem lub analogami somatostatyny. Końcowymi punktami badania był odsetek odpowiedzi (RR – response rate) oraz 6-miesięczny PFS. Chorzy otrzymywali temsirolimus w dawce 25mg iv w dniu 1,8,15 i 22 co 28 dni oraz bewacyzumab w dawce 10mg/kg iv w dniu 1 i 15 co 28 dni. Oceny dokonano u 56 chorych z 58 początkowo zakwalifikowanych. RR wyniósł 41% (23 z 56 chorych). 6-miesięczny PFS wyniósł 79% (44 z 56 chorych). Mediana PFS wyniosła 13,2 miesiąca, a mediana przeżycia całkowitego (OS – overall survival) 34 miesiące. Działania niepożądane w stopniu 3 i 4 to przede wszystkim nadciśnienie tętnicze (21%), zmęczenie (16%), limfopenia (14%) oraz hiperglikemia (14%).
Podsumowując – połączenie temsirolimusu i bewacizumabu w leczeniu zaawansowanych PNETs wykazuje się dobrą aktywnością i tolerancją leczenia. Uzyskane wyniki uzasadniają podjęcie badania 3 fazy.
Do badania kwalifikowano chorych na miejscowo zaawansowany lub przerzutowy PNET w dobrym stanie ogólnym i ze stwierdzona progresją wg kryteriów RECIST 1.1 w ciągu 7 miesięcy przed kwalifikacją. Dopuszczono dwa wcześniejsze cykle leczenia obejmujące chemioterapię, leczenie interferonem lub analogami somatostatyny. Końcowymi punktami badania był odsetek odpowiedzi (RR – response rate) oraz 6-miesięczny PFS. Chorzy otrzymywali temsirolimus w dawce 25mg iv w dniu 1,8,15 i 22 co 28 dni oraz bewacyzumab w dawce 10mg/kg iv w dniu 1 i 15 co 28 dni. Oceny dokonano u 56 chorych z 58 początkowo zakwalifikowanych. RR wyniósł 41% (23 z 56 chorych). 6-miesięczny PFS wyniósł 79% (44 z 56 chorych). Mediana PFS wyniosła 13,2 miesiąca, a mediana przeżycia całkowitego (OS – overall survival) 34 miesiące. Działania niepożądane w stopniu 3 i 4 to przede wszystkim nadciśnienie tętnicze (21%), zmęczenie (16%), limfopenia (14%) oraz hiperglikemia (14%).
Podsumowując – połączenie temsirolimusu i bewacizumabu w leczeniu zaawansowanych PNETs wykazuje się dobrą aktywnością i tolerancją leczenia. Uzyskane wyniki uzasadniają podjęcie badania 3 fazy.
Przegląd Gastroenterologiczny
