iStock
„Ludzie zdrowia. Godna praca, godna płaca”
| Tagi: | Piotr Bany-Moskal, Michał Chmielewski, Urszula Demkow, Przemysław Duda, Grzegorz Kardas, Małgorzata Leźnicka, Piotr Merks, Cezary Pakulski, Marian Simka, Dawid Sześciło, Piotr Wiland |
Udostępniamy analizę „Ludzie zdrowia. Godna praca, godna płaca” autorstwa zespołu medycznego Instytutu Strategii 2050. Dokument jest uzupełnieniem i rozwinięciem raportu „Co po pandemii? Plan na zdrowie” i zawiera propozycje ruchu społeczno-politycznego Polska 2050 dotyczące poprawy warunków pracy, płacy i systemu kształcenia pracowników systemu ochrony zdrowia.
W analizie zapisano, że: „Najważniejsze propozycje zapisane w dokumencie to:
• Minimalne wynagrodzenie wszystkich pracowników zatrudnionych w sektorze publicznym ochrony zdrowia powinno być gwarantowane ustawowo, bezpośrednio powiązane z przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem w sektorze przedsiębiorstw z ostatniego kwartału poprzedniego roku kalendarzowego, na podstawie kroczącej zmiany współczynników pracy, według zasady wyższego wynagradzania pracowników medycznych o wyższych kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym.
• Jednym z głównych wyzwań dotyczących wykonywania zawodów przez pielęgniarki i położne jest zapewnienie im odpowiednich warunków i standardów pracy, dalsze usamodzielnienie w wykonywaniu świadczeń zdrowotnych i zagwarantowanie respektowania tych zasad przez menedżerów placówek medycznych. Proponujemy stworzenie możliwości awansu finansowego wraz z nabywaniem doświadczenia i wzrostem kwalifikacji, a także wprowadzenie okresu adaptacji zawodowej, na podobieństwo stażu podyplomowego u lekarzy, płatnego ze środków Ministerstwa Zdrowia. Postulujemy się również zwiększenie norm zatrudnienia oraz zagwarantowanie bezpieczeństwa pracy i odpowiedniego wyposażenia stanowisk pracy pielęgniarek. Wszelkie rozwiązania, które wpływają na jakość opieki pielęgniarskiej, powinny być regulowane odpowiednimi aktami prawnymi.
– Konieczne jest zwiększenie limitów przyjęć na studia lekarskie. Łączny czas kształcenia lekarza do uzyskania pełnego prawa wykonywania zawodu wynosi siedem lat i jest jednym z najdłuższych na świecie. Celowe byłoby skrócenie tego okresu o rok – z sześciu do pięciu lat – przy zachowaniu wysokiej jakości kształcenia. Proponujemy spersonalizowany staż podyplomowy oraz szersze możliwości dostępu do wymarzonych specjalizacji i większą elastyczność systemu kształcenia rezydentów. Postulujemy także zwiększenie liczby miejsc rezydenckich i ułatwienia dotyczące specjalizacji deficytowych, a także zwiększenie wynagrodzenia rezydentów w dziedzinach deficytowych o 20 proc.
– Zawód diagnosty powinien zostać dostrzeżony i doceniony w systemie ochrony zdrowia. Należy znieść wszelkie opłaty za kursy i szkolenia obowiązkowe w ramach kształcenia specjalizacyjnego dla diagnostów, niezależnie od rodzaju specjalizacji. Konieczne jest ustabilizowanie zasad zatrudnienia i czasu pracy – przede wszystkim odstąpienie od planowanych form samozatrudnienia diagnostów w szpitalu, z ponoszeniem solidarnej odpowiedzialności ze szpitalem za błędy diagnostyczne.
– Wszystkie programy nauczania farmacji muszą być zintegrowane i zgodne z międzynarodowym systemem edukacji tzw. pharmacist competency framework – części składowe kształcenia i szkolenia muszą być spójne i odpowiednio z sobą połączone. W związku z wejściem w życie w tym roku pierwszej regulacji dotyczącej zawodu farmaceuty proponujemy opracowanie i przedstawienie farmaceutom jasnych zasad świadczenia usług w aptekach.
– Należy stworzyć ścieżki rozwoju zawodowego ratowników medycznych w systemie Państwowego Ratownictwa Medycznego. Można je oprzeć na realizacji kursów kwalifikacyjnych i, lub na uruchomieniu specjalizacji dla ratowników medycznych. Proponujemy przekształcenie systemu PRM w służbę mundurową na wzór straży pożarnej czy policji, z wszelkimi wynikającymi z tego przywilejami, pewnością zatrudnienia czy możliwością przechodzenia na wcześniejszą emeryturę. Konieczne jest stworzenie metody gradacji wśród członków Zintegrowanego Systemu Ratownictwa Medycznego – zależnej od nabytych umiejętności i ukończonych kursów doskonalących oraz stażu pracy w jednostkach systemu PRM.
– Postulujemy stworzenie jednego standardu kształcenia na kierunku dietetyka, aby wyeliminować różnice pomiędzy uczelniami w zakresie i poziomie wiedzy oraz wprowadzenie ustawy o zawodzie dietetyka – jako o zawodzie medycznym.
– Konieczne jest wypracowanie, w porozumieniu z przedstawicielami branży, ustawy o zawodzie elektroradiologa, na którą środowisko czeka od ponad 30 lat. Celowe jest utworzenie specjalizacji elektroradiologii, umożliwiających absolwentom kierunku dalsze doskonalenie zawodowe i możliwość zdobycia państwowych uprawnień specjalistycznych.
– Zmian wymaga proces specjalizacyjny fizjoterapeutów, który powinien zostać ukształtowany kierunkowo. Wszystkie proponowane ścieżki podyplomowego kształcenia doskonalącego dla fizjoterapeutów, którzy chcą podnosić swoje kwalifikacje zawodowe, powinny być bezpłatne. Proponujemy też, aby fizjoterapeuci uzyskali uprawnienia do wydawania recept na niektóre farmaceutyki (np. te wspomagające terapię masażem), na podobnych zasadach jak pielęgniarki. Usprawni to ich pracę i odciąży lekarzy, do których pacjent musi się udać po odpowiednią receptę.
– Konieczne jest formalne uregulowanie kwestii zatrudniania absolwentów zdrowia publicznego oraz zdefiniowanie wykazu stanowisk, na których mogliby być zatrudniani. Specjaliści zdrowia publicznego, dzięki interdyscyplinarnej wiedzy i ukierunkowanemu przygotowaniu do pracy w systemie zdrowotnym, bardzo dobrze sprawdzają się np. w roli koordynatorów leczenia. Absolwent zdrowia publicznego powinien być zatrudniony w każdym POZ. Praca koordynatora zdrowia będzie wspomagać pracę lekarzy i pielęgniarek, pomoże zidentyfikować obszary do zmiany w zakresie diety czy trybu życia, znaleźć osobistą motywację w obszarze szeroko pojętego zdrowia i aktywności życiowej.
– Niezbędne jest uchwalenie nowej ustawy o zawodzie psychologa oraz o samorządzie zawodowym psychologów, która stworzy odpowiednie ramy do kształcenia i wykonywania zawodu, określi zasady odpowiedzialności oraz sposób funkcjonowania samorządu zawodowego pod nadzorem ministra zdrowia. Niezbędne jest także ustawowe uregulowanie zawodu psychoterapeuty i terapeuty uzależnień.
– Należy usprawnić mechanizmy wypłaty pacjentom odszkodowań za zdarzenia medyczne. Zasadniczy ciężar wypłaty odszkodowań powinien być przeniesiony na obowiązkowe ubezpieczenie OC podmiotów medycznych, natomiast rozwiązanie systemowe powinno opierać się na zgłaszaniu przez pracowników medycznych zdarzeń i ścisłym monitoringu w ramach podmiotów medycznych, co umożliwi częściowe odejście od konieczności stwierdzania winy, jako warunku wypłaty odszkodowania.
• System opieki zdrowotnej to także tysiące pracownic i pracowników wykonujących prace pomocnicze, wspierających lekarzy i pielęgniarki. Ci ludzie często zatrudnieni są na dużo gorszych warunkach niż pracownicy medyczni. Należy zobowiązać podmioty lecznicze, finansowane ze środków publicznych, do stosowania tzw. klauzuli zatrudnieniowej przy zamówieniu na usługi pomocnicze i opiekuńcze, czyli wymogu zatrudnienia całego personelu świadczącego te usługi na podstawie umowy o pracę. Wynagrodzenie tzw. personelu niemedycznego w szpitalach mających kontakt z chorymi zakażonymi SARS-CoV-2 powinno być uregulowane według tych samych zasad i dotyczyć tego samego okresu w wypadku medyków.
Autorzy dokumentu:
– mgr piel. Piotr Bany-Moskal,
– prof. dr hab. Michał Chmielewski,
– prof. dr hab. Urszula Demkow,
– dr n. med. Przemysław Duda,
– student medycyny Grzegorz Kardas,
– dr n. med. Małgorzata Leźnicka,
– dr n. farm Piotr Merks,
– dr hab. Cezary Pakulski,
– dr hab. Marian Simka,
– dr hab. Dawid Sześciło,
– prof. dr hab. Piotr Wiland.
Jeśli chcesz ściągnąć raport, kliknij w: „Ludzie Zdrowia. Godna praca, godna płaca”.
Przeczytaj także: „Co po pandemii – plan naprawczy ruchu Szymona Hołowni” i „Plan naprawy polskiej psychiatrii”.
• Minimalne wynagrodzenie wszystkich pracowników zatrudnionych w sektorze publicznym ochrony zdrowia powinno być gwarantowane ustawowo, bezpośrednio powiązane z przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem w sektorze przedsiębiorstw z ostatniego kwartału poprzedniego roku kalendarzowego, na podstawie kroczącej zmiany współczynników pracy, według zasady wyższego wynagradzania pracowników medycznych o wyższych kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym.
• Jednym z głównych wyzwań dotyczących wykonywania zawodów przez pielęgniarki i położne jest zapewnienie im odpowiednich warunków i standardów pracy, dalsze usamodzielnienie w wykonywaniu świadczeń zdrowotnych i zagwarantowanie respektowania tych zasad przez menedżerów placówek medycznych. Proponujemy stworzenie możliwości awansu finansowego wraz z nabywaniem doświadczenia i wzrostem kwalifikacji, a także wprowadzenie okresu adaptacji zawodowej, na podobieństwo stażu podyplomowego u lekarzy, płatnego ze środków Ministerstwa Zdrowia. Postulujemy się również zwiększenie norm zatrudnienia oraz zagwarantowanie bezpieczeństwa pracy i odpowiedniego wyposażenia stanowisk pracy pielęgniarek. Wszelkie rozwiązania, które wpływają na jakość opieki pielęgniarskiej, powinny być regulowane odpowiednimi aktami prawnymi.
– Konieczne jest zwiększenie limitów przyjęć na studia lekarskie. Łączny czas kształcenia lekarza do uzyskania pełnego prawa wykonywania zawodu wynosi siedem lat i jest jednym z najdłuższych na świecie. Celowe byłoby skrócenie tego okresu o rok – z sześciu do pięciu lat – przy zachowaniu wysokiej jakości kształcenia. Proponujemy spersonalizowany staż podyplomowy oraz szersze możliwości dostępu do wymarzonych specjalizacji i większą elastyczność systemu kształcenia rezydentów. Postulujemy także zwiększenie liczby miejsc rezydenckich i ułatwienia dotyczące specjalizacji deficytowych, a także zwiększenie wynagrodzenia rezydentów w dziedzinach deficytowych o 20 proc.
– Zawód diagnosty powinien zostać dostrzeżony i doceniony w systemie ochrony zdrowia. Należy znieść wszelkie opłaty za kursy i szkolenia obowiązkowe w ramach kształcenia specjalizacyjnego dla diagnostów, niezależnie od rodzaju specjalizacji. Konieczne jest ustabilizowanie zasad zatrudnienia i czasu pracy – przede wszystkim odstąpienie od planowanych form samozatrudnienia diagnostów w szpitalu, z ponoszeniem solidarnej odpowiedzialności ze szpitalem za błędy diagnostyczne.
– Wszystkie programy nauczania farmacji muszą być zintegrowane i zgodne z międzynarodowym systemem edukacji tzw. pharmacist competency framework – części składowe kształcenia i szkolenia muszą być spójne i odpowiednio z sobą połączone. W związku z wejściem w życie w tym roku pierwszej regulacji dotyczącej zawodu farmaceuty proponujemy opracowanie i przedstawienie farmaceutom jasnych zasad świadczenia usług w aptekach.
– Należy stworzyć ścieżki rozwoju zawodowego ratowników medycznych w systemie Państwowego Ratownictwa Medycznego. Można je oprzeć na realizacji kursów kwalifikacyjnych i, lub na uruchomieniu specjalizacji dla ratowników medycznych. Proponujemy przekształcenie systemu PRM w służbę mundurową na wzór straży pożarnej czy policji, z wszelkimi wynikającymi z tego przywilejami, pewnością zatrudnienia czy możliwością przechodzenia na wcześniejszą emeryturę. Konieczne jest stworzenie metody gradacji wśród członków Zintegrowanego Systemu Ratownictwa Medycznego – zależnej od nabytych umiejętności i ukończonych kursów doskonalących oraz stażu pracy w jednostkach systemu PRM.
– Postulujemy stworzenie jednego standardu kształcenia na kierunku dietetyka, aby wyeliminować różnice pomiędzy uczelniami w zakresie i poziomie wiedzy oraz wprowadzenie ustawy o zawodzie dietetyka – jako o zawodzie medycznym.
– Konieczne jest wypracowanie, w porozumieniu z przedstawicielami branży, ustawy o zawodzie elektroradiologa, na którą środowisko czeka od ponad 30 lat. Celowe jest utworzenie specjalizacji elektroradiologii, umożliwiających absolwentom kierunku dalsze doskonalenie zawodowe i możliwość zdobycia państwowych uprawnień specjalistycznych.
– Zmian wymaga proces specjalizacyjny fizjoterapeutów, który powinien zostać ukształtowany kierunkowo. Wszystkie proponowane ścieżki podyplomowego kształcenia doskonalącego dla fizjoterapeutów, którzy chcą podnosić swoje kwalifikacje zawodowe, powinny być bezpłatne. Proponujemy też, aby fizjoterapeuci uzyskali uprawnienia do wydawania recept na niektóre farmaceutyki (np. te wspomagające terapię masażem), na podobnych zasadach jak pielęgniarki. Usprawni to ich pracę i odciąży lekarzy, do których pacjent musi się udać po odpowiednią receptę.
– Konieczne jest formalne uregulowanie kwestii zatrudniania absolwentów zdrowia publicznego oraz zdefiniowanie wykazu stanowisk, na których mogliby być zatrudniani. Specjaliści zdrowia publicznego, dzięki interdyscyplinarnej wiedzy i ukierunkowanemu przygotowaniu do pracy w systemie zdrowotnym, bardzo dobrze sprawdzają się np. w roli koordynatorów leczenia. Absolwent zdrowia publicznego powinien być zatrudniony w każdym POZ. Praca koordynatora zdrowia będzie wspomagać pracę lekarzy i pielęgniarek, pomoże zidentyfikować obszary do zmiany w zakresie diety czy trybu życia, znaleźć osobistą motywację w obszarze szeroko pojętego zdrowia i aktywności życiowej.
– Niezbędne jest uchwalenie nowej ustawy o zawodzie psychologa oraz o samorządzie zawodowym psychologów, która stworzy odpowiednie ramy do kształcenia i wykonywania zawodu, określi zasady odpowiedzialności oraz sposób funkcjonowania samorządu zawodowego pod nadzorem ministra zdrowia. Niezbędne jest także ustawowe uregulowanie zawodu psychoterapeuty i terapeuty uzależnień.
– Należy usprawnić mechanizmy wypłaty pacjentom odszkodowań za zdarzenia medyczne. Zasadniczy ciężar wypłaty odszkodowań powinien być przeniesiony na obowiązkowe ubezpieczenie OC podmiotów medycznych, natomiast rozwiązanie systemowe powinno opierać się na zgłaszaniu przez pracowników medycznych zdarzeń i ścisłym monitoringu w ramach podmiotów medycznych, co umożliwi częściowe odejście od konieczności stwierdzania winy, jako warunku wypłaty odszkodowania.
• System opieki zdrowotnej to także tysiące pracownic i pracowników wykonujących prace pomocnicze, wspierających lekarzy i pielęgniarki. Ci ludzie często zatrudnieni są na dużo gorszych warunkach niż pracownicy medyczni. Należy zobowiązać podmioty lecznicze, finansowane ze środków publicznych, do stosowania tzw. klauzuli zatrudnieniowej przy zamówieniu na usługi pomocnicze i opiekuńcze, czyli wymogu zatrudnienia całego personelu świadczącego te usługi na podstawie umowy o pracę. Wynagrodzenie tzw. personelu niemedycznego w szpitalach mających kontakt z chorymi zakażonymi SARS-CoV-2 powinno być uregulowane według tych samych zasad i dotyczyć tego samego okresu w wypadku medyków.
Autorzy dokumentu:
– mgr piel. Piotr Bany-Moskal,
– prof. dr hab. Michał Chmielewski,
– prof. dr hab. Urszula Demkow,
– dr n. med. Przemysław Duda,
– student medycyny Grzegorz Kardas,
– dr n. med. Małgorzata Leźnicka,
– dr n. farm Piotr Merks,
– dr hab. Cezary Pakulski,
– dr hab. Marian Simka,
– dr hab. Dawid Sześciło,
– prof. dr hab. Piotr Wiland.
Jeśli chcesz ściągnąć raport, kliknij w: „Ludzie Zdrowia. Godna praca, godna płaca”.
Przeczytaj także: „Co po pandemii – plan naprawczy ruchu Szymona Hołowni” i „Plan naprawy polskiej psychiatrii”.
